Ik kwam dus met het vliegtuig aan in Orlando, volledig uitgeput van de toffe, maar soms toch oncomfortabele couchsurfingavonturen. Op de bus van de luchthaven naar Orlando centrum (voor zover Amerikaanse steden een centrum hebben) vertelde een rasechte Tennessiaan over zijn leven. Hij had mijn rugzak opgemerkt en dat deed hem denken aan de zijn jonge tijd - hoewel hij maximum 30 leek ondertussen. Zijn familie was van de armere klasse en van de soort mensen die hun hele leven op dezelfde plaats blijven. Hij was dat beu en besloot te vertrekken van de ene dag op de andere, met zijn rugzak en niets anders. Gelukkig voor hem is het vrij goed afgelopen, hij heeft werk gevonden en behouden in de crisis en huurt een huis in Orlando.
In Orlando zelf ging ik op zoek naar één van de cafe´tjes die mijn host had aangeraden en ik kwam terecht in Casey´s, waar ik aan de praat geraakte met een rasechte Miamees. Die was van het rijkere soort dan de Tennessiaan, hield van reizen en had al vanalles in Europa en Azie gezien. Hij had indrukwekkende tattoos die zijn roots voorstelden. Op zijn rechterarm stonden Noorse goden en mythen uitgebeeld die zijn moeders Noorse afkomst uitbeeldden en op zijn linkerarm Schotse kastelen en monsters voor zijn vaders Schotse afkomst. Hijzelf had altijd in Miami gewoond tot hij besloot om in Orlando te komen werken.
In Orlando heb ik één nacht gecouchsurfed en donderdagavond kwam Helena mij halen. Ze bracht mij naar het huisje dat ze deelt met een Amerikaanse, Crystal, die net op reis vertrok de dag nadat ik aankwam. Daar zaten ook twee poesjes, super!! Na een goeie dag rust vrijdag vertrokken we zaterdag opnieuw naar Orlando voor de bachelorette-party van een andere Belgische. Toffe avond uit, Orlando verkend, Helena en ik elkaar gered van de promiscue Amerikanen. Zondag nog wat gaan hangen op het strand in Vero Beach en maandagavond een deugddoende yogasessie gevolgd. Dinsdag vertrokken we dan naar de Everglades, met tent en slaapzak, goed voorzien. Alleen een zaklamp waren we vergeten. Oh, en een hamer had ook wel handig geweest. O ja, en avondeten. En ontbijt. Ok, misschien waren we niet zo heel goed voorzien. Maar aangezien het geluk had besloten om ons toe te lachen, was de campingwinkel nog vrij laat open voor eten en waren er bij die campingwinkel twee oudere Amerikanen. Een van hen vroeg of we al ooit een krokodil hadden gezien en wij: ´nee, die hopen we hier te zien`. ´Kijk, daar zwemt er al één`, zegt die oudere man. En wij superenthousiast natuurlijk! Waarop de oudere mannen zich voorstellen, Stan en Jerry, twee constructiewerkers voor een nieuwe dam in de Everglades om de habitat van de krokodillen te beschermen tegen het opkomende zoute water. Ze nodigden ons uit voor koffie en koekjes en toen ze doorhadden hoe goed voorbereid we wel waren op het campingleven gaven ze ons hun gigantische zaklampen en heeft Jerry onze tent opgezet met de hamer die hij altijd in zijn auto heeft liggen. Ze stelden ons ook voor om de volgende dag met hun werkboot rond te varen om krokodillen, dolfijnen en de zonsondergang op de zee te zien. We stemden heel enthousiast toe en we werden niet teleurgesteld (voor bewijs wordt het weer wachten op de foto`s). We mogen Stan en Jerry heel dankbaar zijn!
En dan... Miami, de party city!!! Overdag is er in Miami eigenlijk niet veel te zien, buiten Little Havana, en zelfs dat kan je waarschijnlijk beter in Cuba in het echt gaan bekijken (wat niet echt een optie is voor Amerikanen natuurlijk). Er is voor de rest één enkel museum :-) Om uit te gaan zijn er dan twee opties, Miami centrum en Miami Beach. We hebben voor elk één avond uitgetrokken en ik denk dat Helena en ik het er wel over eens zijn dat Miami Beach - hoewel ook een stukje duurder - toch wel meer de moeite is. Veel meer en chiquere bars - Mango´s Tropical Café is een absolute aanrader!!! Niet het duurste en spektakel- en partypret gegarandeerd! We hadden in Miami Beach later ook het geluk een groep bachelorpartygangers tegen te komen (wat tevens onze tweede bachelorparty in een week betekende), die bereid waren onze toegang tot een andere feestclub en onze drank en taxi´s te betalen. Allez ja, de volgende ochtend noemde ik dat niet meer echt ´geluk`... eerder ´pijn` bij het vroeg opstaan om mijn vliegtuig te halen. Het vliegtuig naar Panama...
maandag 15 november 2010
zondag 31 oktober 2010
Het Noord-Oosten
Goeiemiddag!
Ik ben in Panama nu, maar dit bericht zal zich afspelen in de Grote Verenigde Staten van Amerika. Ik zal proberen het iets minder beknopt te houden, hoewel ik het op dit punt wel op grote lijnen moet houden aangezien er nogal veel tijd is voorbijgegaan voor ik weer iets kan posten hier. Blame de smartphone! Foto's volgen later, wanneer ik een elektrische converter heb gekocht (ik heb het een maand zonder eigen converter uitgehouden, maar nu wordt het tijd dat ik me er een aanschaf).
Goed wat was het laatste? Juist, Philadelphia. Daar zat ik dus bij een lieve mens bij wie ik me echter een beetje ongemakkelijk voelde. Gelukkig was er ook een Maleisisch meisje dat de sfeer wat kon breken, een echt schatteke. Jammer genoeg was haar Engels soms moeilijk te verstaan, maar dat verbeterde eens ik eraan gewoon was.
Dan vertrok ik naar Washington DC, waar mijn nieuwe host klaarstond om mij op te pikken. Heerlijk, geen gefuzz met taxis, geen zoektocht naar een hostel... couchsurfing heeft meer voordelen dan dat het goedkoop is. Michael was helemaal anders dan mijn vorige host. Geen ongemakkelijke stiltes, al was het maar omdat er gezellige Afro-beat muziek opstond. Hij vond het ook heel tof om mensen zo veel mogelijk raar eten te doen proeven. Ik heb bij hem thuis chocolade met spek, pikante mango en kardamomthee geproefd. Als avondeten gingen we altijd uit eten, eerst sushi (de beste sushi die ik ooit heb gegeten - fantastisch!), dan Ethiopisch (in DC is er blijkbaar het grootste percentage Ethiopische restaurants ter wereld, Ethiopie uitgezonderd natuurlijk) en ten slotte een gewoon restaurant waar hij nog nooit geweest was. Dat laatste was het duurste en het minst goeie. Ik had weeral bijgeleerd, etnisch eten is altijd de beste optie in de USA!
Dan verder naar Charlottesville, een stadje in Virginia, goed gelegen op de weg naar de Smoky Mountains die ik absoluut wou zien (viel nogal tegen en viel tegelijk heel hard mee - hierover verder meer). Maar goed, Charlottesville was op z'n minst een goeie keuze. Een schattig stadje met een voetgangerszone vol gezellige bars en winkeltjes, hoewel ik het overgrote deel van de tijd dat ik moest wachten op mijn host heb doorgebracht in 1 cafeetje: Tea Bazaar, een onzichtbaar cafeetje op de eerste verdieping van een smal gebouw - mijn host had het aangeraden en het was sweet! Meteen iemand tegengekomen om mee te babbelen en die me ook thee aanbood. Heerlijk etnisch eten en een gezellige sfeer. Twee nachten bleef ik bij Nancy slapen, een mevrouw van 56, ontzettend lief en interessant. Ze reist graag door Europa, heeft daar al meerdere grote reizen gedaan en ze gaat daar altijd terug om vrienden te bezoeken. Hopelijk ons nu ook als ze in de buurt is... Ze heeft een zoon, maar jammer genoeg geen geld om hem te laten studeren. America, the land of the free - if you have the money. Die zin is vaak gevallen op mijn reis.
Dan was het op naar Gatlinburg, het stadje het dichtst bij de Smoky Mountains. Toen mijn host in Charlottesville hoorde dat ik daarheen ging, zei ze: 'Oh, Gatlinburg! That's a very tacky place!'. Ik wist niet wat tacky betekende, dus ik wist ook niet of ze het positief of negatief bedoelde. Maar dan volgde er 'I would always avoid that place' en ze begon te lachen. Mmh, damn! Ik had de bus en mijn hotel al geboekt, dus ik had geen keus. Ik moest wel gaan en achteraf, hoewel ze gelijk had dat het een plaats is om te vermijden in normale omstandigheden, ben ik blij dat ik gegaan ben. Ten eerste, omdat een tacky place eigenlijk iets is dat je alleen in die mate in Amerika kan zien en dus wel in het schema past van een Europese toerist (de foto's zullen het verduidelijken). Ten tweede omdat ik nog heel weinig dikke Amerikanen had gezien, wat ook een gemis was op mijn reis naar het land van de legendarische dikke Amerikanen (daar waren er genoeg, ik heb wel geen foto's omdat dat nogal onrespectvol zou zijn, nietwaar?). Ten derde omdat mijn allergrappigste host daar in de buurt woonde. Uiteindelijk heb ik zelfs zijn couch gesurfd ipv in het reeds betaalde hotel te blijven - ook wel omdat hij mij dan niet moest komen halen om mij overal rond te rijden. Gatlinburg heeft namelijk geen openbaar vervoer. En dan bedoel ik niet: 'het openbaar vervoer is slecht, het rijdt maar 1 keer in de week, de bussen trekken op niks, ze hebben maar 2 stops'. Nee, ik bedoel: Gatlinburg heeft GEEN openbaar vervoer. Mannekes. The land of the free - if you have a car.
De Smoky Mountains zelf waren mooi, maar omdat mijn host overdag moest werken kon hij mij niet naar de mooiste plekken brengen. Mijn beeld van de Smoky Mountains is bijgevolg nogal beperkt. Ik vond het eruit zien als een gewoon bos, met wat bergen ja, dat wel. Niks speciaals. Maar als ik mensen met een auto moest geloven, is het er eigenlijk prachtig, kan je beren en herten zien, vogels, rokerige bergen, ongelooflijk! Nog een gekke tegenstelling. Er stonden overal borden met 'Help us maintain the forests' en van die dingen, maar zoals ik al zei was er nergens openbaar vervoer en de smoke rond de bergen was eigenlijk al smog geworden... Doe daar dan iets aan, bordenmakers!
Gatlinburg overleefd, naar de luchthaven vervoerd door mijn host, afscheid genomen, en op naar Orlando waar Helena mij kwam halen. Dat was het begin van een heel nieuw verhaal - voor de volgende keer (tijdens de volgende Panamese tropische regenstorm)!
Ik ben in Panama nu, maar dit bericht zal zich afspelen in de Grote Verenigde Staten van Amerika. Ik zal proberen het iets minder beknopt te houden, hoewel ik het op dit punt wel op grote lijnen moet houden aangezien er nogal veel tijd is voorbijgegaan voor ik weer iets kan posten hier. Blame de smartphone! Foto's volgen later, wanneer ik een elektrische converter heb gekocht (ik heb het een maand zonder eigen converter uitgehouden, maar nu wordt het tijd dat ik me er een aanschaf).
Goed wat was het laatste? Juist, Philadelphia. Daar zat ik dus bij een lieve mens bij wie ik me echter een beetje ongemakkelijk voelde. Gelukkig was er ook een Maleisisch meisje dat de sfeer wat kon breken, een echt schatteke. Jammer genoeg was haar Engels soms moeilijk te verstaan, maar dat verbeterde eens ik eraan gewoon was.
Dan vertrok ik naar Washington DC, waar mijn nieuwe host klaarstond om mij op te pikken. Heerlijk, geen gefuzz met taxis, geen zoektocht naar een hostel... couchsurfing heeft meer voordelen dan dat het goedkoop is. Michael was helemaal anders dan mijn vorige host. Geen ongemakkelijke stiltes, al was het maar omdat er gezellige Afro-beat muziek opstond. Hij vond het ook heel tof om mensen zo veel mogelijk raar eten te doen proeven. Ik heb bij hem thuis chocolade met spek, pikante mango en kardamomthee geproefd. Als avondeten gingen we altijd uit eten, eerst sushi (de beste sushi die ik ooit heb gegeten - fantastisch!), dan Ethiopisch (in DC is er blijkbaar het grootste percentage Ethiopische restaurants ter wereld, Ethiopie uitgezonderd natuurlijk) en ten slotte een gewoon restaurant waar hij nog nooit geweest was. Dat laatste was het duurste en het minst goeie. Ik had weeral bijgeleerd, etnisch eten is altijd de beste optie in de USA!
 |
| De hooka-hoek van mijn Washington host. Eveneens mijn slaapplaats |
Dan verder naar Charlottesville, een stadje in Virginia, goed gelegen op de weg naar de Smoky Mountains die ik absoluut wou zien (viel nogal tegen en viel tegelijk heel hard mee - hierover verder meer). Maar goed, Charlottesville was op z'n minst een goeie keuze. Een schattig stadje met een voetgangerszone vol gezellige bars en winkeltjes, hoewel ik het overgrote deel van de tijd dat ik moest wachten op mijn host heb doorgebracht in 1 cafeetje: Tea Bazaar, een onzichtbaar cafeetje op de eerste verdieping van een smal gebouw - mijn host had het aangeraden en het was sweet! Meteen iemand tegengekomen om mee te babbelen en die me ook thee aanbood. Heerlijk etnisch eten en een gezellige sfeer. Twee nachten bleef ik bij Nancy slapen, een mevrouw van 56, ontzettend lief en interessant. Ze reist graag door Europa, heeft daar al meerdere grote reizen gedaan en ze gaat daar altijd terug om vrienden te bezoeken. Hopelijk ons nu ook als ze in de buurt is... Ze heeft een zoon, maar jammer genoeg geen geld om hem te laten studeren. America, the land of the free - if you have the money. Die zin is vaak gevallen op mijn reis.
 |
| Een beetje voorbij de busstop in Charlottesville het symbool van de nationale trots |
 |
| Een staaltje tackyness |
Gatlinburg overleefd, naar de luchthaven vervoerd door mijn host, afscheid genomen, en op naar Orlando waar Helena mij kwam halen. Dat was het begin van een heel nieuw verhaal - voor de volgende keer (tijdens de volgende Panamese tropische regenstorm)!
zaterdag 9 oktober 2010
Me like Philly
Eindelijk nog eens een rustig avondje, tijd voor een update!
Mijn solo-reis is nu pas echt begonnen, op het moment dat ik de bus naar Philadelphia ben opgestapt. Vanaf dan is het een dikke twee weken helemaal alleen... Hoe spannend en beangstigend tegelijk. Mijn eerste avond in Philadelphia begon goed. Ik kom binnen in het Apple hostel, een beetje verlegen, niet goed wetend wat ik moet doen - het was ook mijn allereerste nacht in een jeugdherberg. Gelukkig was het die avond net een Bar Crawl (een soort kroegentocht)! Geen betere manier om mensen te leren kennen. Toen ontdekte ik dat er ook een Belgisch koppel in de jeugdherberg verbleef, Tom en Sarah - een van de schattigste getrouwde koppels die ik al heb gezien :-)
De volgende dag heb ik de stad wat verkend met Jessica (een Nederlandse met Amerikaanse roots) en een Duitse van wie ik de naam even vergeten ben. Philadelphia (the City of Brotherly Love wordt het ook genoemd) is echt de moeite waard!
Hoe leuk ik dit hostel ook vond, ik had al een bed geboekt in een ander hostel, the Chamounix Mansion, een soort oud herenhuis ver weg in het Fairmount Park, het klonk heel mooi toen ik het boekte. Met pijn in het hart vertrok ik dus uit het Apple Hostel (maar wel met achterlating van het grootste deel van mijn bagage, ik zou toch nog terugkomen) op weg naar de bus die me naar de Mansion zou brengen. Een uur rijden werd het - die Mansion was een stuk verder weg dan ik had gedacht! Maar het was echt wel een prachtig huis, met oude meubels, oude schilderijen, een oude piano en zelfs een antieke harp! En een heel moderne, grote tv, met een oude videospeler waar ik film (The Graduate, hoe lang wou ik die al zien?) heb gezien bij gebrek aan pub crawls. Toen ik in het huis aankwam, rond half 6, was er nog niemand, maar uiteindelijk sliepen we toch met 3 in de kamer voor 12 personen. Een oudere dame en Nicole Wong, een Maleisisch meisje met wie ik de volgende dag de hele weg naar het Apple Hostel ben teruggestapt (een wandeling van 2 uur - we hebben onze sport gehad!). Daar pikte mijn host van vandaag, Joe Fitzmyer ons op met de auto en bracht ons naar zijn thuis.
Supervriendelijke gast (allez, host dus eigenlijk), en met de beste couch tot nu toe! Een eigen slaapkamer, wat een luxe! Dat heb ik al niet meer gehad sinds ik weg ben uit Belgie. Zachte kussens, vers gewassen handdoeken! Enfin, we zullen zien hoe goed ik slaap vannacht :p Joe heeft mij en Nicole wat meer van de stad laten zien. De gezellige winkelwandelstraat, de Italiaanse markt en de Magic Garden... De Magic Garden is een soort van eerbetoon aan hedendaagse kunstenaars in Philadelphia die daar volledig hun gang mogen gaan, van een magisch effect gesproken! Echt de moeite en de 5 dollar waard! Voor het avondeten nam hij ons mee naar de meest gekende zaak voor cheesesteaks (een plaatselijke specialiteit) - Pat's! En nu is het tijd voor de avond uit - een nieuwe pub crawl!
Mijn solo-reis is nu pas echt begonnen, op het moment dat ik de bus naar Philadelphia ben opgestapt. Vanaf dan is het een dikke twee weken helemaal alleen... Hoe spannend en beangstigend tegelijk. Mijn eerste avond in Philadelphia begon goed. Ik kom binnen in het Apple hostel, een beetje verlegen, niet goed wetend wat ik moet doen - het was ook mijn allereerste nacht in een jeugdherberg. Gelukkig was het die avond net een Bar Crawl (een soort kroegentocht)! Geen betere manier om mensen te leren kennen. Toen ontdekte ik dat er ook een Belgisch koppel in de jeugdherberg verbleef, Tom en Sarah - een van de schattigste getrouwde koppels die ik al heb gezien :-)
De volgende dag heb ik de stad wat verkend met Jessica (een Nederlandse met Amerikaanse roots) en een Duitse van wie ik de naam even vergeten ben. Philadelphia (the City of Brotherly Love wordt het ook genoemd) is echt de moeite waard!
Hoe leuk ik dit hostel ook vond, ik had al een bed geboekt in een ander hostel, the Chamounix Mansion, een soort oud herenhuis ver weg in het Fairmount Park, het klonk heel mooi toen ik het boekte. Met pijn in het hart vertrok ik dus uit het Apple Hostel (maar wel met achterlating van het grootste deel van mijn bagage, ik zou toch nog terugkomen) op weg naar de bus die me naar de Mansion zou brengen. Een uur rijden werd het - die Mansion was een stuk verder weg dan ik had gedacht! Maar het was echt wel een prachtig huis, met oude meubels, oude schilderijen, een oude piano en zelfs een antieke harp! En een heel moderne, grote tv, met een oude videospeler waar ik film (The Graduate, hoe lang wou ik die al zien?) heb gezien bij gebrek aan pub crawls. Toen ik in het huis aankwam, rond half 6, was er nog niemand, maar uiteindelijk sliepen we toch met 3 in de kamer voor 12 personen. Een oudere dame en Nicole Wong, een Maleisisch meisje met wie ik de volgende dag de hele weg naar het Apple Hostel ben teruggestapt (een wandeling van 2 uur - we hebben onze sport gehad!). Daar pikte mijn host van vandaag, Joe Fitzmyer ons op met de auto en bracht ons naar zijn thuis.
 |
| Joe in de magic garden |
Supervriendelijke gast (allez, host dus eigenlijk), en met de beste couch tot nu toe! Een eigen slaapkamer, wat een luxe! Dat heb ik al niet meer gehad sinds ik weg ben uit Belgie. Zachte kussens, vers gewassen handdoeken! Enfin, we zullen zien hoe goed ik slaap vannacht :p Joe heeft mij en Nicole wat meer van de stad laten zien. De gezellige winkelwandelstraat, de Italiaanse markt en de Magic Garden... De Magic Garden is een soort van eerbetoon aan hedendaagse kunstenaars in Philadelphia die daar volledig hun gang mogen gaan, van een magisch effect gesproken! Echt de moeite en de 5 dollar waard! Voor het avondeten nam hij ons mee naar de meest gekende zaak voor cheesesteaks (een plaatselijke specialiteit) - Pat's! En nu is het tijd voor de avond uit - een nieuwe pub crawl!
Ithaca
 | ||||
| Het huis van mijn host Jessica Askew, een studentenhuis vol theaterstudenten die zich graag verkleden op eender welk moment |
 |
| Ithaca falls |
 |
| De beroemde universiteit van Ithaca |
 |
| Het lelijkste beeld dat ik tot nu toe heb gezien in Amerika, op het centrale plein in Ithaca :-D |
 |
| Superschattige huisjes in Ithaca, de typisch Amerikaanse houten huisjes met een soort terras/veranda. Jammer genoeg moeilijk om goed foto's van te trekken |
maandag 4 oktober 2010
NY vs. Boston
Wel, de dag na mijn vorige blog begon het te regenen in NY en het is niet gestopt tot nu. Goede dagen om in een museum door te brengen. Nu heb ik tenminste het MoMA en Metropolitan Museum of Arts gezien! Mooi! De Empire State zal misschien voor woensdagavond zijn: NY by night moet zo fantastisch zijn! (helaas zegt het weerbericht nog altijd geen veelbelovende dingen).
Gelukkig was het mooi weer in Boston dit weekend! Ilse en ik zijn onze allereerste couchsurfing-ervaring gaan opdoen in Cambridge, de thuisstad van Harvard, op 3 km van Boston centrum. Ik moet zeggen (sorry voor alle NY-lovers), ik vind Boston properder, vriendelijker en mooier dan NY. Wel minder impressionant natuurlijk en minder levendig (bars sluiten vrij vroeg en de metro heeft uberhaupt een sluitingsuur). It must be a trade-off. Ik denk: NY om te bezoeken en te feesten - Boston om wat cultuur op te doen en te wonen als serieuze mens :-)
Nu over de couchsurfing-hosts: omdat we niet konden kiezen tussen twee hosts, besloten we om bij elk 1 nacht door te brengen. Nu weet ik dat dat geen goed idee is. Nogal verwarrend en brengt extra gezeul met spullen met zich mee. Couchsurfing les nummer 1! Maar goed, aan de andere kant was het wel leuk om extra mensen te leren kennen. Onze eerste host was een Amerikaan van Chinese origine, Ben Yu, een extreem vriendelijke Freshman (eerstejaars) aan Boston met een superleuk kot. Jammer genoeg moest hij studeren en kon hij niets doen met ons. Dan zijn we maar zonder hem gaan karaoke zingen in de studentenbar een beetje verder :D Hij woont heel iddylisch in Harvard Freshmen Dormitories, een beetje zoals het Arenbergpark en de Cite, maar dan met mooiere kamers.
De nacht erop gingen we dus - na wat verwarrende telefoontjes en sms'en - naar onze andere host. Een ingenieur die al 2 jaar was afgestudeerd aan een niet-Harvard universiteit in Cambridge (zo zijn er blijkbaar heel veel, we leren bij). Heel vriendelijk, zeker in het begin was het heel leuk, maar hij werd een beetje vreemd op het einde. Ilse en ik kookten en hij had (Franse en Italiaanse) wijn gekocht, die we uiteraard volledig hebben opgedronken, goeie wijn ;-) Daarna gingen we naar een soort dansbar, ook heel leuk en gezellig, hoewel het nogal druk was. Maar toen! Hij probeerde Ilse te versieren en zei de hele tijd dat haar vriendje zeker homo is! Gekke dronken Amerikaan! Vanaf toen werd de sfeer nogal ongemakkelijk, ook de volgende ochtend... Wat zeg je tegen een gastheer die een van zijn gasten probeert te verleiden? Mmh. Ach ja, ik hoop dat dat een one time experience wordt...
Nu ben ik net aangekomen bij Jessica Askew, in een gezellig studentenhuis in Ithaca. Maar daarover later meer!
 |
| Uitstap naar Brooklyn: welcome to the Brooklyn Bridge |
 |
| In Brooklyn's Prospect Park: wat is dit, Valerie de bio-ingenieur? (een plant, Ilse) |
Gelukkig was het mooi weer in Boston dit weekend! Ilse en ik zijn onze allereerste couchsurfing-ervaring gaan opdoen in Cambridge, de thuisstad van Harvard, op 3 km van Boston centrum. Ik moet zeggen (sorry voor alle NY-lovers), ik vind Boston properder, vriendelijker en mooier dan NY. Wel minder impressionant natuurlijk en minder levendig (bars sluiten vrij vroeg en de metro heeft uberhaupt een sluitingsuur). It must be a trade-off. Ik denk: NY om te bezoeken en te feesten - Boston om wat cultuur op te doen en te wonen als serieuze mens :-)
Nu over de couchsurfing-hosts: omdat we niet konden kiezen tussen twee hosts, besloten we om bij elk 1 nacht door te brengen. Nu weet ik dat dat geen goed idee is. Nogal verwarrend en brengt extra gezeul met spullen met zich mee. Couchsurfing les nummer 1! Maar goed, aan de andere kant was het wel leuk om extra mensen te leren kennen. Onze eerste host was een Amerikaan van Chinese origine, Ben Yu, een extreem vriendelijke Freshman (eerstejaars) aan Boston met een superleuk kot. Jammer genoeg moest hij studeren en kon hij niets doen met ons. Dan zijn we maar zonder hem gaan karaoke zingen in de studentenbar een beetje verder :D Hij woont heel iddylisch in Harvard Freshmen Dormitories, een beetje zoals het Arenbergpark en de Cite, maar dan met mooiere kamers.
De nacht erop gingen we dus - na wat verwarrende telefoontjes en sms'en - naar onze andere host. Een ingenieur die al 2 jaar was afgestudeerd aan een niet-Harvard universiteit in Cambridge (zo zijn er blijkbaar heel veel, we leren bij). Heel vriendelijk, zeker in het begin was het heel leuk, maar hij werd een beetje vreemd op het einde. Ilse en ik kookten en hij had (Franse en Italiaanse) wijn gekocht, die we uiteraard volledig hebben opgedronken, goeie wijn ;-) Daarna gingen we naar een soort dansbar, ook heel leuk en gezellig, hoewel het nogal druk was. Maar toen! Hij probeerde Ilse te versieren en zei de hele tijd dat haar vriendje zeker homo is! Gekke dronken Amerikaan! Vanaf toen werd de sfeer nogal ongemakkelijk, ook de volgende ochtend... Wat zeg je tegen een gastheer die een van zijn gasten probeert te verleiden? Mmh. Ach ja, ik hoop dat dat een one time experience wordt...
Nu ben ik net aangekomen bij Jessica Askew, in een gezellig studentenhuis in Ithaca. Maar daarover later meer!
dinsdag 28 september 2010
Eerste dag in NY: Ils, Eels en nog veel meer
Hoe begin je aan een blogbericht? Ik moet toegeven dat ik zelf nog niet veel blogs heb gelezen, dus nu ik er zelf aan begin zal het een beetje zoeken worden. Vergeef mij dus als ik bepaalde blogregels overtreed :-)
Mijn aankomst in NY: dankzij duidelijke instructies van Ilse netjes op de Airtrain en subway geraakt, die me naar de NYU residenties bracht. Daar dacht ik: "Mooi, 8 uur gevlogen, enkele traantjes doorstaan (voor de eerste keer twee maanden van huis gaan breng wat emoties met zich mee), niet geslapen op het vliegtuig, hoooog tijd voor een dutje!" Dat was echter buiten de ondernemende gastvrijheid van Ilse gerekend. Na een hartelijke verwelkoming en een douche was het al tijd om te vertrekken naar onze eerste belevenis: het EELS-concert! Which was AMAZING! Daar leerde ik Ilses rechtenvrienden kennen die duidelijk niets hebben van de typische snob-rechtenstudenten. Wat het allemaal nog leuker maakte: Jim Carrey was ook in de zaal! Helaas hebben we geen gelukte foto kunnen maken, maar hij was er echt! Geloof me!
Na het concert was er een verjaardagsfeestje op een rooftop, met een prachtig uitzicht en gratis drank. Wat kan een mens nog meer wensen in NYC? En op dag 2: Oktoberfest in NYC. Toegegeven, het was niet groots zoals Munchen, maar wel des te gezelliger. In een klein Duits cafeetje, met een bandje en een hilarische Duitser. Ik voelde me weer helemaal in Europa. Prosit!
Abonneren op:
Posts (Atom)